In Sam Spratt’s Cult of Luci en The Monument Game

Crisis leidt vaak tot catharsis.

Voor de New Yorkse kunstenaar Sam Spratt kon wedergeboorte pas komen nadat hij zich realiseerde dat tien jaar werk voor klanten hem een ​​hol gevoel had gegeven. Ondanks het werken met feesttentartiesten zoals Kid Cudi, was hij creatief verdwaald met ‘niets te zeggen’.

“Ik had elk onderdeel van wat je tot mens maakt buitenspel gezet om die klantenlijst te maken en aan die banen te werken”, herinnert hij zich. “Ik had al het andere in het leven totaal gemist. Gewoon van boven naar beneden, hoe je een vriend kunt zijn, een relatie kunt hebben en een artiest kunt zijn.

Spratt ontgrendelde iets dat groter was dan hijzelf door in zijn eigen creatieve visie te leunen. Zijn Luci-project heeft de Web3-kunstwereld geboeid met zijn genuanceerde kennis en uitgestrekte visie, en heeft een cultstatus verworven met zescijferige verkopen bij grote veilinghuizen zoals Christie’s en een raad van opmerkelijke verzamelaars bijeengebracht die zijn felbegeerde Skulls of Luci bezitten.

“Ondanks de schijn, probeerde ik niet eens echt een sekte te maken”, beweert Spratt met een sluwe glimlach.

Het volgende hoofdstuk van het project, getiteld The Monument Game, ging gisteravond (21 augustus) van start op Nifty Gateway met de verkoop van meer dan 256 “Player”-tickets waarmee houders kunnen strijden om drie Skulls of Luci door samen verhalen te creëren binnen Spratt’s nieuwe 1/1 kunstwerk, “IX. The Monument Game,” in de loop van vier dagen.

In een verhelderend nft now podcast-interview vertelt Spratt over zijn reis van het dieptepunt naar de lancering van het Luci-project en biedt hij ons een diepe duik in The Monument Game.

Matt Medved: Wie is Luci? Wat is de ontstaansgeschiedenis van het project?

Sam Spratt: Luci is geboren uit het gevoel opnieuw te moeten beginnen. Toen alles naar de kloten ging, had ik het gevoel dat ik elke stap miste die elk mens door de geschiedenis heen heeft gebouwd en achtergelaten. Luci is in zekere zin een grap met mij. De naam Luci verwijst naar ons oude familielid, Australopithecus afarensis, ontdekt in Afar, Ethiopië, in combinatie met een paar andere inspiratiebronnen die fans zouden kunnen ontdekken.

Luci is meer dan alleen een product van mijn persoonlijke ervaringen. Het is een gebroken zelfportret. De emoties die ik uitdruk en de schilderijen die ik maak, zijn niet alleen autobiografisch; ze gaan over de gedeelde ervaringen die velen over het hoofd hebben gezien.

Vreemd genoeg lijkt de crypto- en NFT-ruimte veel mensen aan te trekken die iets hebben gemist. Hun financiële resultaten, of ze nu slagen of falen, worden secundair. Ik heb mensen gezien die het fenomenaal goed hebben gedaan in hun leven, maar de basisprincipes van de mensheid die ze hier vinden, hebben gemist, onder broeders die het ook hebben gemist en zeggen: “Hé, ik ben de afgelopen 30 jaar in mijn kamer gebleven.” een gamer en een gokker zijn. Hoe ziet vriendschap eruit?”

De primaire drijfveer hier is om iets te maken dat mijn hele zelf is. Het is geen emotioneel overgeven, maar een primaire motivator om door te gaan. Sta op, bouw, maak iets, vind je stam, vind mensen, hecht het aan elkaar, maak iets groters, rek, groei, scheur. Daar is deze ruimte goed voor. Er is een gevoel van verval in alles wat we eerder van plan waren. Er is een diepgaande drijfveer om te zien en te creëren wat de toekomst ook brengt.

Wat is het verhaal achter de Skulls of Luci?

Toen ik de ruimte voor het eerst ontdekte, zag ik al deze kunstenaars zonder filter. Er was geen middenmanagement, bureau, label of studio tussen hen en hun output. Ik heb ongeveer tien maanden doorgebracht met studeren, op de loer liggen, iedereen volgen, inclusief jou en je klassieke punk daarginds. Ik was veel te verlegen om iets te zeggen.

Toen ik de NFT-ruimte observeerde, vielen me twee trends op: de kortstondige aard van veilingverhalen en de vaak gedachteloze airdrops. Geïnspireerd door deze, heb ik een idee geïntroduceerd om een ​​afgeleid kunstwerk te maken voor elke unieke bieder op mijn werken. Dit was mijn manier om dankbaarheid te tonen. De veilingen waren verrassend intens. Met name de schedels die Luci vertegenwoordigden, waren bijzonder boeiend. Er was echter niet veel secundaire handel of interactie met de schedels, waardoor ik me een beetje ontmoedigd voelde. Maar naarmate de tijd verstreek, ontstond er een diepere waardering voor de schedels, wat bewees dat geduld en nauwkeurige observatie essentieel waren. The Skulls of Luci was geen mislukking; Ik moest alleen mijn verwachtingen en tijdschema bijstellen. Het gemeenschappelijke en participatieve karakter van kunst, vooral in de blockchain, verrijkt de essentie ervan. Dit besef heeft de basis gelegd voor mijn volgende onderneming, The Monument Game.

Wat is de Raad van Luci?

Eerder dit jaar heb ik de raad opgericht als experiment. Ik wilde zien hoe ik deze hechte groep van 50 Skull of Luci-houders dichter bij mij en dichter bij elkaar kon brengen. Ik wilde het doen op een manier die niet de spreekwoordelijke gemeenschap was, zonder nut of een airdrop.

De gemeente creëerde die gemeenschappelijke laag, dit verhaal dat begint in het beeld maar zich ontvouwt met de participatie van de mensen eromheen. De handeling van het verzamelen is eigenlijk niet alleen transactie. Het is het begin van een echte band die, als ze wordt gekoesterd en versterkt, echt iets geks kan doen.

De eerste initiatie vond bij mij thuis plaats, dezelfde plaats waar ik met mijn vrouw Rachel trouwde. Tijdens NFT NYC deelde ik dit project en wat ik ermee probeerde te doen. In plaats van ze extraatjes aan te bieden, deed ik een verzoek: ik wilde dat ze de verantwoordelijkheid op zich namen binnen mijn kunstwereld. Ze zouden nauw verweven zijn met mijn kunst in ruil voor het aanbieden van wat van hun tijd en inzicht.

Het zijn zeer intelligente mensen die het leven vanuit heel verschillende invalshoeken benaderen. Ik heb nu een ongelooflijke groep mensen waar ik naar toe kan gaan en om advies kan vragen om mijn ideeën te testen en nooit één leidende stem heb dan dialoog en discours. Ik probeer mijn leven te leven volgens het idee van mentaal sparren. Het is alsof alles beter wordt als je het uitvecht.

Wat is het monumentenspel? Hoe denk je over deze technologie als een nieuw creatief canvas?

The Monument Game is geboren omdat ik in Milaan was en naar “The Last Supper” ging. Het is een schilderij dat iedereen kent. Het is memed tot de dood. Het voelt bijna onspeciaal ondanks hoe beroemd het is. Maar dan zie je het, dat is een heel confronterende ervaring. Het is alles waar je naar kijkt. Ik was enorm benieuwd, hoe doe je dat digitaal?

Ik heb de zaden voor The Monument Game geplant sinds Luci begon. Dit omvat elementen zoals het verhaal, de overlevering, codes en zelfs de marktstructuur die is voortgekomen uit het begin van Luci. Het Monumentenspel is gebaseerd op vier hoofdpijlers:

Het schilderij: Dit is het meest ingewikkelde stuk dat ik ooit heb gemaakt. Ik heb nog nooit zoveel liefde, tijd en aandacht in iets gestoken. Maar ik twijfelde aan het doel ervan als je er gewoon online langs kunt scrollen. Hoe zou ik die digitale ervaring kunnen nabootsen, in tegenstelling tot een museum waar je kunt zitten en een groots kunstwerk in je op kunt nemen? Zo kwam ik op het idee om een ​​eigen platform te creëren.

Het spel: Het is een kijker. Ik overlegde met ontwikkelaars, waaronder Duncan Cockfoster van Nifty Gateway, om een ​​platform te creëren waarop gebruikers kunnen inzoomen en rond het enorme schilderij van 20.000 pixels kunnen pannen. Hierdoor kunnen ze diep graven in de honderden verhalen die overal verweven zijn.

Het werk van de eerste editie: Dit fungeert als toegangsbewijs. Het geeft de houder toegang tot het unieke schilderij, zodat ze hun observaties kunnen delen. Dit is niet voor iedereen weggelegd. In plaats daarvan wilde ik een systeem ontwerpen dat iets van je vraagt ​​en vereist dat je er een stukje van jezelf aan geeft.

De schedels van Luci: De Raad speelt een centrale rol. Terwijl het schilderij het middelpunt is, zijn de Skulls en de raad de gemeenschap die zich rond het vuur verzamelt. Deze buitenste kring van spelers kan dichterbij komen als ze het spel goed spelen. Zodra het spel is afgelopen, zal de raad beraadslagen over alle 256 waarnemingen. Hun taak is om een ​​consensus te bereiken over de drie beste spelers, die dan een Skull of Luci en een positie in de raad zullen verdienen.

Hoe speel je The Monument Game?

Van 21 tot 24 augustus wordt het primaire kunstwerk geveild op Nifty Gateway, met behulp van een on-chain Manifold-contract. Je ziet dit gigantische schilderij dat je kunt betreden en rondkijken. Je moet een kaartje kopen om een ​​marker te plaatsen en een observatie achter te laten. Tegelijkertijd zullen 256 tickets, waarmee waarnemingen kunnen worden ingezonden, ook te koop worden aangeboden op Nifty. De eerste observatie zal zijn van PTM, een opmerkelijke verzamelaar die dit voorrecht heeft verkregen van een eerdere Christie’s-veiling.

Na het observatievenster van vier dagen sluiten het spel en de veiling en worden tickets in NFT’s geslagen met hun observaties in de metadata geschreven. Nifty Gateway heeft exclusief voor The Monument Game een speciale secundaire markt gebouwd waar je alle observaties kunt lezen. Vervolgens begint de Raad met zijn beraadslagingen. In de komende anderhalve week zullen twee stemrondes de meest impactvolle observaties bepalen. De geselecteerde finalisten worden vervolgens gepubliceerd en een eindstemming door de raad bepaalt de winnaars.

Als je een stukje van jezelf aan dit project hebt gegeven en je hebt een unieke variabele gedeeld, een deel van je leven dat wordt weerspiegeld en gebroken door de kunst. Dat is wat ik zoek. Daar is de gemeente naar op zoek. Je moet ook je observatie vasthouden om The Monument Game te winnen. Door het te verkopen, verliest u mogelijk lidmaatschap van de raad en de bijbehorende Skull of Luci.

Schiet je hiervoor op? Ik behandel kunst, observatie en het leven graag als een vriendschappelijke wedstrijd. Ik denk dat we sterker worden als we gepusht worden. Ik wil dat mensen als wolven met elkaar rennen. Ik wil dat ze elkaar graag op de hielen zitten en proberen vooruit te komen. Wat ik het leukste vind aan kunst, is dat tegen mezelf doen, andere kunstenaars vinden die zo inspirerend en creatief zijn, en me laten voeden door wat ze in de wereld hebben gezet en me aansporen om verder te gaan en te zien wat ik nog meer kan. van. Binnen de grenzen van het Monument-spel hoop ik dat mensen goed spelen en spelen om te winnen.

Welk kunstwerk laat je zien op The Gateway: Korea?

Het Monumentspel introduceert een element dat het “ticket” of de “editie” wordt genoemd, wat de “Speler” is. Met een oplage van 256, krijgt elke speler de naam Player One, Player Two, enzovoort. Dit stuk zal worden tentoongesteld in Korea. Als “The Monument Game” het meest uitgezoomde en ingewikkelde schilderij is, is “Player” een heel intiem en persoonlijk stuk dat er bovenop aansluit. Ik wilde dat mijn werk van de eerste editie zou passen bij al het andere dat ik heb gemaakt. Het geeft aan hoe het is om dat ding te nemen dat vroeger maar voor een paar mensen was en het te delen.

Als ik dit zou moeten verbinden met wat jullie proberen te doen, denk ik dat we allemaal erg benieuwd zijn of we nu precies de groep mensen zijn tegengekomen die er altijd zal zijn. Het rooster is klaar. Dit was een mooie tijd in het leven. We hebben allemaal wat overwinningen en wat pijn meegemaakt. Deze technologie kan het overleven, maar wat deze huidige iteratie ervan ook is, het blijft binnen deze zone. Het geeft zich alleen over aan het zijn in die zone als niemand de moeite neemt om dingen te bouwen om het eruit te krijgen. Dus dat vereist bouwprojecten, kunstwerken en platforms die de beste idealen promoten, maar vereist ook dat mensen zoals jij doordringen in gebieden die rijp zijn om dit te begrijpen, die al alle ingrediënten hebben, de liefde, de waardering voor kunst, games, creativiteit, en doe het. Op dezelfde manier als in Miami, toch? Op dezelfde manier als waar dan ook. Dit zal het verste zijn dat ik mijn kunst ooit heb gezien. Dus ik ben erg benieuwd wat mensen van mijn angstige, lichtblauwe Australopithecus in Korea vinden. Maar als het leven en deze ruimte een indicatie zijn, denk ik dat we vrijwel alles gemeen hebben, en het land doet er niet toe.

Dit transcript van het interview is bewerkt voor beknoptheid en duidelijkheid.

Bekijk of luister naar onze podcastaflevering met Sam Spratt voor het volledige en onversneden interview.